'Het eten in Nederland was de grootste cultuurshock.’

‘Het is alweer bijna vier jaar geleden dat ik vlak voor de uitbraak van de coronapandemie naar Nederland kwam. Als postdoc in biological technology was ik in 2016 al van Spanje naar Frankrijk gekomen, tot ik een baan aangeboden kreeg aan de Wageningen Universiteit. 

Het integreren tijdens de pandemie was niet makkelijk. Gelukkig kon ik op een gegeven moment mijn liefde voor salsadansen weer oppakken. Samen dansen is de ideale manier om nieuwe mensen te leren kennen én in dit geval mijn vrouw te ontmoeten. Al snel besloten we te gaan samenwonen in Veenendaal, waar zij al woonde. Een stap die logisch voelde, aangezien Wageningen toch meer een jonge studentenstad is en ik wel toe was aan een meer volwassen omgeving.

Inmiddels woon ik nu twee jaar in het centrum Veenendaal en ik vind het heerlijk. Het is hier niet zo groot en lawaaiig als een grote stad, maar je vindt toch alles wat je nodig hebt. Met mooi weer loop ik graag een rondje richting de Markt om daar ingrediënten te kopen die je in de supermarkt niet kunt vinden.

Want het eten hier in Nederland, dat was wel de grootste cultuurshock. Volwassen mannen die boterhammen met chocoladehagelslag als lunch nemen? In Spanje draait alles om eten en is eten ook overal. Het is niet voor te stellen dat je ergens op visite komt en alleen een koekje bij de koffie krijgt.

Verder mis ik vooral ook de zon. Niet eens zozeer de warmte, maar wel de blauwe luchten. Hoewel ik voorlopig geen plannen heb terug te gaan naar Spanje, kan ik me wel voorstellen dat ik er wellicht later ga pensioneren. Net als een echte Nederlander.’

Veenendaler #63 – Luis García