‘Ik ben niet zo’n sensatiezoeker. Ik ben als mens snel tevreden.’

‘Onze Veense familiegeschiedenis begon in 1970. Toen kwam mijn vader vanuit Turkije naar Veenendaal om hier in een textielfabriek te werken. Mijn moeder volgde twee jaar later en in 1979 werd ik geboren.

Ik ben een echte Veense. Opgegroeid in het centrum en daar woon ik nu nog steeds. Nooit ben ik hier weg gegaan. Zelfs als ik op vakantie ben, kan ik heimwee naar Veenendaal hebben. Het is hier gewoon mooi. Groen en rustig. Ik ben dan ook niet zo’n sensatiezoeker. Als ik sensatie wil, dan ben ik zo in Utrecht of Amsterdam. Maar daar wonen? Nee hoor. Laat mij maar hier zijn. Ik ben als mens snel tevreden.

Natuurlijk is Veenendaal door de jaren heen veranderd. Vroeger was bijna alles weiland, nu zie je steeds meer appartementen de lucht in schieten. Al die hoogbouw vind ik maar niets, maar het verpest niet mijn plezier om hier te wonen. Ik houd van het dorpse karakter. Dat je elkaar kent en naar elkaar omkijkt. Ik heb hier een groot netwerk en sociaal leven. Ook vroeger al. Altijd waren we buiten met de buurtkinderen en hadden we goed contact met onze buren. Ook mijn ouders zijn zo geworteld hier, dat ze niet meer uit Veenendaal weg zijn te slaan.

Inmiddels heb ik zelf een gezin en heb ik een fijne baan als vrijwilligerscoördinator. Jarenlang was ik werkzaam in het bankwezen, maar toen ik in 2012 erg ziek werd, ben ik anders tegen zaken gaan aankijken. Het voelt fijn iets voor een ander te kunnen betekenen. Alles gebeurt met een reden, denk ik maar.

Maar wat er ook verandert, uit Veenendaal ga ik niet meer weg.’